Emnet gir ei innføring i iberisk historie frå den muslimske invasjonen (711-) til erobringa av Nasrid Granada i 1492. Hovudfokus vil ligge på  dei sørlege og midtre delane av halvøya under umayyadane, seinare almoravidane og almohadane, frå den muslimske erobringa til midten av 1200-talet. Frå siste del av 1000-talet tek dei kristne rika på den iberiske halvøya til å spele ei viktigare rolle, og fram til midten av 1200-talet legg dei gradvis under seg muslimsk territorium. I denne ekspansive politikken spelte både politiske, økonomiske og ideologiske omsyn inn. Tematisk spenner studiet av al-Andalus seg over politiske, økonomiske og sosiale endringar, med eit tyngdepunkt i historisk-antropologiske/kulturhistoriske perspektiv på utviklinga innan sameksistensen mellom dei muslimske, kristne og jødiske innbyggarane. Eit viktig fokus er byen si sentral rolle i organiseringa av samfunnet, der samspelet med det velutvikla irrigasjonsjordbruket var av stor økonomisk betyding. Byen var også ein arena for økonomisk og kulturell samhandling mellom ulike etniske og religiøse grupper under skiftande regime, og stod elles i relasjon til eit handelsnettverk som strekte seg kring heile Middelhavet. Det muslimske al-Andalus kuliminerer med Nasrid Granada (1232-1492), som frå 1260-åra var det einaste attverande muslimske riket på den iberiske halvøya. Emnet legg vekt på korleis Nasrid Granada skil seg frå tidlegare muslimske statsdanningar i al-Andalus ved at dei var eit homogent muslimsk samfunn, og ved at dei på same tid vart sterkt integrerte i handelen med det kristne Europa. Riket vart i 1492 erobra av Castilla, ei hending som representerer sluttpunktet til al-Andalus – det muslimske Spania.

Fagemnet har fire tyngdepunkt

• Arabisk politisk og kulturelt hegemoni veks og kulminerer 711-ca 1250

• Sosial- og kulturhistoriske perspektiv på al-Andalus 

• Handel og byutvikling i al-Andalus

• Kongedømet Nasrid Granada (1232-1492)